KIEDYŚ NA ŚLONSKU
< piosenka do tego tekstu kończy serial "Święta wojna">
Kiedyś na Ślonsku cołkimi dniami, bjoły hanysy sie z gorolami.
Z godki szło poznać – kery je kery, bezto sie prali jak indjanery.
Chłopy z chłopami, baby z babami, tłokli sie solo i rodzinami.
Chude szkelety, wyżarte byki – furgaly kable i scyzoryki.
Różne tu boły łomoty i trzaski, lamynty, przeklyństfa, skomlynja i wrzaski.
W końcu Pon Boczek te larmo usłyszoł, poważnie sie wnerwioł i wszystkich wymiyszoł.
Malice doł Zynka, Zbychowi doł Hajdla, wcisnoł gorola rodzinie łod Zajdla.
Hanysa kupjoła se baba z Rzeszowa, wdowa po jednym górniku z Knurowa.
Jygna łod Dziubów wyszła za wdowca co Gierek w aktówce go przywióz ze Sosnowca.
Ginter kobjytka wzion se z Czeladz, Pon Boczek pedzioł: że se poradzi.
Ksiegowo Kowalsko co mieszko w bloku dostała Hanysa banioka z przetoku.
Zep z warszawiankom krótko jest w związku, a juz zajyżdżo dziołcha po ślonsku.
Bajtle zaś łod nich próbują mówić i choć to krojcoki – dajom sie lubić.
Małe hanysy lubiom fandzolić jak chcom znerwować małych goroli.
I teroz już wszyndzie, w kościele i szkole, som i hanysy, som i gorole.
Jedni chcom drugim sie przypodobać, bo hanys chce mówić, a gorol godać.
"Mowę śląską należy uznać za jedną z najbardziej archaicznych gwar polskich.
Można bez przesady powiedzieć, że jest to najbardziej polska gwara spośród wszystkich polskich gwar
i że to uporczywe trzymanie się gwary, umożliwiło Ślązakom, mimo ciężkiego położenia,
dochowanie swego rodzimego języka .. "
prof. Jan Miodek
<<< NAZOD
